BOOKTALK: Requiem (Lauren Oliver)

REQUIEM: จุดจบของการต่อสู้เพื่อความรัก

จริงๆได้อัดวิดีโอพรั่งพรูความในใจไปแล้วทั้งซีรี่ส์ แต่ก็อดไม่ได้ ขอเขียนสักหน่อย ขอยกพื้นที่เล็กๆตรงนี้ให้เล่มสุดท้าย Requiem ...

ถามว่าเราคาดหวังกับเล่มนี้มากแค่ไหน ... บอกเลยว่าไม่คาดหวัง เพราะรีวิวหนาหูมากว่าจบไม่ค่อยสวย
เราเองก็ไม่ได้คิดว่าเรื่องสไตล์นี้มันจะจบสวย แต่อย่างน้อยเรื่องที่มีความรักเป็น core มันก็ควรจะจบแบบ อวยชัยให้ความรักหน่อยสิ ... (เศร้า) แต่เปล่าเลยจ้ะ

บอกตรงๆเราคงรู้สึกเหมือนลีน่า ... ธ่อ.... กุสู้มาตั้งนาน ... นี่หรอคือโลกที่คนมีความรักควรจะอยู่
สุดท้ายแล้ว คนที่ต้องการความรัก ก็ไม่ได้สู้โดยใช้ความรักเป็นเครื่องมือ แต่ใช้ความเกลียดชังที่มีต่อฝ่ายตรงข้าม ความหยาบกระด้าง ความต้องการเอาชนะ เป็นตัวผลักดันให้สู้ ให้เกิดสงคราม

สุดท้ายลีน่า เธอก็ไม่เลือกใครลงไปให้ชัดเจน ... แต่เราก็เข้าใจข้อจำกัด ความซับซ้อนในใจของชีนะ เออ มันไม่ง่ายหรอกที่จะเลือก (แกมันเลือกได้นี่!) แต่ถ้าเป็นเรา เราคงจัดการให้เรียบร้อย ถ้าจะไม่เอาใครเลย ก็คงต้องแสดงออกให้ชัดเจน แต่ใจเรา คิดว่าชีคงเลือกอเล็กซ์อยู่ลึกๆ แต่ชีเป็นคนพาจูเลียนมาไง จะทิ้งๆขว้างๆเค้าก็คงไม่ได้ จูเลียนก็ดีกับชี ผ่านอะไรมาด้วยกันก็เยอะ ถ้าให้จบจริงๆ เราว่าลีน่าคงรักอเล็กซ์มาก แต่คงเลือกจูเลียน .. คือ หลายครั้งความรักมันมีอะไรมากกว่าแค่ ฉันรักเธอ และ เธอก็รักฉันไง บางทีความรับผิดชอบ มันก็ต้องผูกติดมาด้วย ในโลกแห่งความเป็นจริงน่ะนะ

เศร้าอ่ะ อ่านเล่มสุดท้ายแล้ว แม้เราจะกินใจกับฉากโรแมนติกของลีน่าและจูเลียนในเล่มสอง แต่เราก็รู้สึกอยากให้ลีน่าคู่กับอเล็กซ์ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ลีน่าเป็นในตอนนี้ ไม่ว่าจะบอกว่าตัวเองเปลี่ยนไปยังไง ถ้ามองย้อนกลับไป ก็ต้องยอมรับว่าจุดเริ่มต้นมาจากอเล็กซ์ ... นึกถึงตอนที่มาในป่าใหม่ๆ แล้วต้องเดินไปตักน้ำที่แม่น้ำไกลมาก ชีก็จินตนาการเอาว่า ถ้าเดินเร็วอีกหน่อยจะตามอเล็กซ์ได้ทัน ทั้งๆที่ตัวเองเห็นอเล็กซ์ถูกยิงต่อหน้าต่อตา รู้ว่าโอกาสรอดไม่มาก ... เราเข้าใจความรู้สึกนั้นเลย 5555

ถ้าจะเทียบแล้วสำหรับอเล็กซ์ ความรักก็คงเป็นการเสียสละ ส่วนจูเลียน ความรักก็คือการปกป้อง
ลีน่าเอาอเล็กซ์ไปเถอะ จริงๆนะ จูเลียนเพิ่งเริ่มรัก น่าจะได้เจอใครที่ดีกว่านี้อีกมาก เอาคอรัลไปก็ได้

เออพูดถึงคอรัล นึกขึ้นได้ว่าเป็นจุดที่เราเกลียดในเล่มสาม
คือ เป็นเรื่องน้ำเน่า ประชดกันไปมานี่แหละ อเล็กซ์ทำดีกับคอรัล ลีน่าหึง หันไปหาจูเลียน ฯลฯ
น่าเบื่อมาก แต่ต้องยอมรับว่า เออ ตอนท้ายทำชดเชยได้ดี แม้จะเจ็บปวดและไม่ตรงใจเรา แต่ถือว่าเป็นตอนจบที่ดี

จริงๆฮานาน่าจะได้เจอความรักสักหน่อยนะ อยากรู้จริงๆว่าพวกที่ cured แล้ว จริงๆแล้วยังมีความรักได้หรือไม่
บอกตรงๆ อ่านเรื่องฮานา เรายังรู้สึกว่า ชีก็เป็นคนปกติที่มีอารมณ์ความรู้สึกปกติ ไม่เห็นเหมือนได้รับการรักษาเลย ...
หรือว่า จริงๆแล้วการรักษาเป็นแค่ในนาม สิ่งที่รักษาความรักของคนทั้งเมืองนั้น จริงๆแล้ว ไม่ใช่ยา ไม่ใช่การเข้าแล็บ แต่คือ การเลือกที่จะไม่รักเองมากกว่า เพราะทุกคนรู้ว่า รักแล้ว ผิด จริงๆแล้วอาจจะไม่มีใครกล้าพูดออกมาว่า ... เออ การรักษาไม่ได้ผลว่ะค่ะ กุพยายามทำตัวของกุเอง ก็เป็นได้

เราชอบนะที่สงครามยังไม่จบ ... เหมือนเป็นการบอกเลยว่า ยังไงการต่อสู้เพื่อให้ได้รับอะไรสักอย่าง มันไม่มีทางจบง่ายๆแค่ในหนังสือสามเล่มหรอก ... บางคนอาจจะต้องใช้ทั้งชีวิต ลีน่า อเล็กซ์ จูเลียน และพวก Invalids ทุกคนก็เหมือนกัน

BOOKTALK: Pandemonium -- Lauren Oliver

 PANDEMONIUM

เพิ่งจะอ่านจบไปสดๆร้อนๆ ขอกรี๊ดก่อนแล้วกัน
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

เรื่องนี้ก็ต่อจาก Delirium เลย แต่วิธีการเล่าจะเป็นสองช่วงเวลาสลับกันคือ now และ then
ตอน then ก็จะเล่าชีวิตของ Lena ใน the Wilds การเติบโตของตัวละคร ซึ่งเราชอบชีในเวอร์ชั่นนี้มากกว่าเดิมเยอะเลย ส่วนตอน now ก็จะเล่า Lena ตอนเป็นพวกต่อต้าน แล้วแฝงตัวเข้ามาเพื่อตามดู Julian เด็กหนุ่มที่ยังไม่ได้รับการรักษา แต่เป็น symbol ขององค์กรที่ต่อต้านพวก Invalids คือ รายละเอียดมันก็เยอะอ่ะนะ ขี้เกียจจะสาธยาย 5555
เอาเป็นว่า สองคนนี้โดนจับตัวไปใต้ดินพร้อมๆกันจ้า (ซึ่งอันนี้ที่จริงเป็นแผนของพวก Lena เองด้วย แต่ชีไม่รู้เรื่องไง เค้าบอกให้ชีเฝ้าพ่อหนุ่มคนนี้ ชีก็เฝ้าไป พอเค้าโดนจับ ชีก็ตามไป เลยโดนจับไปด้วย)

และแน่นอน ระหว่างถูกจับ ความรักก็บังเกิดงอกงามขึ้นจ้า พอกลับขึ้นมาก็ได้ไปแอบอยู่ด้วยกันที่ homestead ของพวก Invalids  ปรากฏว่า Julian กับ Lena ก็จูบกัน โอยยยย นี่เป็นฉากโปรดมากกกก น่ารักมากกกกกกก มากกว่าตอนกับ Alex อีกกกกก (กรีดร้อง) แต่ปรากฏว่าก็โดนตามจับ Lena ปลอดภัย แต่ Julian จะโดน executed สุดท้ายชีก็ไปช่วย ทุกคนหนีกันไปได้ จะขึ้นเหนือ
ไฮไลต์มันอยู่ตรงนี้ ว่า ตอนที่กำลังสัญญิงสัญญานั้น ตา Alex โผล่มา ... อ้าว ยังไม่ตาย ... เวร -.-

เจ็บปวดกับตอนจบจริงๆ
คือเราก็เข้าใจ Alex นะ แต่เราเชียร์ Julian อ่ะ ดูแบบอินโนเซ้นท์ ใจเย็นกว่า และบลาๆๆ
ส่วนที่ชอบในเรื่องนี้น่าจะเป็นพล็อตนะ แล้วก็แอบอยากให้ทั้งคู่สวีทกันมากกว่านี้
ชอบที่นางเอกเข้มแข็งขึ้นมากๆ เพราะต้องอยู่ในป่า หากินเองกับคนอื่นๆ ต้องเห็นพวกพ้องตายไปต่อหน้าต่อตา คือ มันดิบมาก ...
แล้วพอมาเจอ Julian ก็แบบ น่ารักอ่ะะะะะะ แม้ Alex จะยังตามมาหลอกหลอน แต่ Julian ดูเป็นคนนุ่มนวลมาก เราเองก็ไม่ได้อาลัยอาวรณ์กับ Alex ตั้งแต่ภาคแรกอยู่แล้ว ก็เลยเฉยๆ เจอฉากจูบฉากนั้นไป เรากรี๊ด สลบทันที

(แม้จะรู้ว่า สุดท้ายชีก็น่าจะกลับไปหา Alex อ่ะนะ)

โอยย ไม่รู้จะคอมเม้นท์อะไรมาก แต่ที่ไม่ชอบคือ ส่วนที่ตัดกลับไปกลับมาระหว่าง now and then นี่ล่ะ ก็พอจะเข้าใจว่า นักเขียนพยายามจะหาวิธีการเล่าที่ไม่น่าเบื่อ คือไม่ใช่เล่าตาม chronological order แต่คือแบบ มันทำให้เรามึนๆงงๆ บางที ต้องพลิกไปดูหน้าแรกว่า เออ นี่ตอนไหนนะ now หรือ then แล้วเราก็ชอบ Lena ในเวอร์ชั่นอยู่เมือง ตามดู Julian เลยเฝ้าแต่จะอ่านตอนพวกนั้นเร็วๆ คือ ตอนอยู่ป่า ชีวิตแลดูหดหู่เกินบรรยาย ต้องมาเผาศพเพื่อน ไม่มีข้าวกิน โดนถล่ม หลงกัน มีคนตาย ฯลฯ

ไม่ไหว หดหู่เกินไป

สรุปเรื่องก็ค้างเติ่งอยู่ตรงที่ Alex โผล่มา เอ่อะะ...
ไม่รู้จะไปซื้อเล่มสุดท้ายมาอ่านดีมั้ย แต่ก็คิดว่าจะอ่านๆไปนั่นแหละ จะได้จบซีรี่ส์สักที

นี่ช่วงตุลา เล่มสุดท้ายของ divergent จะออกแล้ว ตื่นเต้นมาก
ต้องกลับไปอ่านเล่มแรกใหม่ตั้งแต่ต้นแล้วล่ะะะะ!!!

จริงๆไม่ได้อยากจะรีวิวอะไรมากมาย แค่จะมากรี๊ดความสวีทของ Julian&Lena <3

BOOKTALK❤ Delirium -- Lauren Oliver

คำเตือน บทความนี้อาจมีการสปอยยยยยล์เนื้อเรื่อง

Delirium: เมื่อความรักเปรียบเสมือนโรคร้าย 

ช่วงนี้ชีวิตกลับมาสู่วัฏจักรการอ่านอีกครั้ง หนังสือเรื่องล่าสุดที่เพิ่งอ่านจบไปคือเรื่อง Delirium เขียนโดย Lauren Oliver อ่านจบแล้วรู้สึกว่า เราควรจะทำตัวให้ productive นะ อย่างน้อยก็สะท้อนความคิดตัวเองออกมาบนพื้นที่เล็กๆนี้สักหน่อย ไม่ได้เสียหายอะไรนี่นา (ไหนๆสมองก็ว่างอยู่แล้วช่วงนี้) ด้วยเหตุนี้ จึงตัดสินใจเอาฟะ มาบ่นในบล็อกสักหน่อย

เท่าที่ผ่านมาอดสังเกตไม่ได้ว่าตัวเองอ่านหนังสือประเภท dystopian society มาเยอะมากพอสมควร อาจจะเป็นเพราะมันกำลังเป็นเทรนด์ของหนังสือช่วงนี้ล่ะมั้ง หลังจากที่เป็นแฟนตาซีตามแฮร์รี่ พอตเตอร์มานาน 

Delirium เป็นอีกเรื่องที่มีฉากเป็น utopian society คือ ทุกอย่างสงบ ไม่มีความเจ็บปวด ทุกอย่างดำเนินไปตามที่มันควรจะเป็น ตามคำสั่งของรัฐบาล แต่สุดท้ายงานเขียนสไตล์นี้จะดึงให้เราฉุกคิดว่า ชีวิตแบบนั้นมัน utopian จริงๆเรอะ dystopian theme book จะพยายามชี้ให้เห็นว่า อืมม ชีวิตแบบนั้นน่ะ มันไม่โอเคนะ ชีวิตมันควรจะมีอะไรมากกว่านั้นสิ! ใน Delirium ก็พยายามจะนำเสนอแนวคิดเหมือนกัน 

ขณะที่ The Hunger Games และ Divergent ที่เราอ่านมาก่อนหน้านี้ นางเอกทั้งสองเรื่อง พวกชีจะแอคชั่นกันหนักปางตายมาก Delirium กลับดึงเรื่อง "ความรัก" ขึ้นมาเล่นเป็นหลัก ตัวเอกในเรื่องนี้เลยดูปวกเปียก ซอฟต์ๆ แอบงี่เง่าพิกล เราปลื้มชีน้อยที่สุดในบรรดานางเอก dystopian books 3 เล่มที่อ่านมาในช่วงปีสองปีนี้เลย 

นักเขียนเซ็ทให้สังคมของตัวเอก "Lena" มองว่าความรักนั้นเป็นโรคอย่างหนึ่ง เพราะความรักก่อให้เกิดความเจ็บปวดต่างๆมากมาย ทำให้เกิดอาการเพ้อคุ้มคลั่ง ฯลฯ รัฐบาลถึงขั้นล้างประวัติศาสตร์กันเลยทีเดียว ออกหนังสือข้อกำหนด บลา บลา ไล่จับพวกที่ฝ่าฝืนริมีความรัก ทุกคนเมื่ออายุถึงกำหนด จะต้องได้รับการรักษา ต้องแต่งงานกับคนที่รัฐบาลจับคู่ให้ ดำรงชีวิตแบบไม่รู้จักความรัก คือ ถ้าคนเคยอกหักอาจจะแวบคิดว่า เออ สังคมแบบนี้อาจจะดีก็ได้ เรายังคิดเลย 555 แต่สิ่งที่เราจะไม่ได้ทำในสังคมนี้ก็คือ "เลือก" เลือกที่จะเป็นอะไรสักอย่าง ซึ่งนี่ก็เป็นเรื่องธรรมดาของการสร้างสังคมยูโทเปียในอีกสองเรื่องที่เราอ่านมานะ สิ่งที่ทุกคนจะไม่มีเลยก็คืออิสรภาพในการเลือกทางเดินชีวิตของตัวเอง 

แน่นอนว่าเพื่อให้เข้ากับชื่อเรื่อง Delirium ที่แปลว่า อาการเพ้อ อาการคุ้มคลั่ง นางเอกก็ต้องหลงรักหัวปักหัวปำสินะ Lena ได้พบเจอกับหนุ่มผมสีเหมือนใบไม้ในฤดูใบไม้ร่วง (ไหงสำหรับเราผู้ชายแบบนี้มันดูเหมือนผมสีไฟลุกมากกว่า ไม่เห็นจะดูหล่อตรงไหน) ช่วงก่อนที่เธอจะได้เข้ารับการรักษา เท่านั้นล่ะจ้า เตลิดเปิดเปิง แล้วก็คิดหนีตามกัน (พล็อตเรื่องคุ้นๆ...) คือ จากที่เป็นคนขี้กลัว ไม่เคยแหกกฎ Lena ก็แหกกฎทุกอย่าง แต่แล้วก็ถูกจับได้ จะถูกเอาไปรักษาก่อนกำหนด พระเอกมาช่วย หนีตามกันไปอีีก จะออกนอกเขตชายแดน แต่สุดท้ายก็ไม่รอด พระเอกถูกยิง ส่วน Lena หนีเข้าป่าไปได้ เรื่องจบอยู่แค่นี้ ตอนต่อไปต้องอ่านเล่มสอง (มีทั้งหมดสามเล่ม)

เมืองที่เป็นฉากหลักของเรื่องคือเมือง Portland แต่เราไม่รู้ว่าคือเมือง Portland ที่อยู่ในรัฐ Oregon ของอเมริกาหรือเปล่านะ ฉากในเรื่องนี้จะดูสมจริงกว่าเรื่องอื่นๆนิดนึง คือ ยังเป็นเมืองปกติธรรมดา ไม่ได้มีเทคโนโลยีเว่อร์อลังการ ยังเรียกประเทศตัวเองว่าอเมริกา สิ่งที่เปลี่ยนไปคือการปกครอง ความเชื่อของคนในเมืองที่คิดว่าความรักเป็นโรคร้ายจริงๆ นอกจากนี้ยังมีเขตนอกเมืองออกไปที่เป็นที่อยู่ของพวก Wilds หรือพวก Invalids ทั้งหลาย ซึ่งคนพวกนั้นหนีออกไปเพราะไม่เชือในการปกครองแบบนี้ พวก Wilds หรือ Invalids จะกลับมาที่ Portland ไม่ได้อีก ต้องหลบๆซ่อนๆ ถือว่าไม่มีตัวตนไปเลย 

ในส่วนของการสร้างตัวละคร ส่วนตัวเราเฉยๆนะ คิดว่าตัวละครไม่ได้มีบุคลิกที่แปลกหรือแตกต่างอะไร แต่เราไม่ค่อยชอบตัวเอก เพราะดูงี่เง่าและน่ารำคาญมาก แม้ว่านักเขียนจะให้แบคกราวด์ตัวละครมาแล้วว่า ชีวิตครอบครัวของเธอทุกคนต้องประสบกับการเป็น "โรค" ติดเชื้อความรักด้วยกันทั้งนั้น ทั้งแม่ ทั้งพี่สาว คนภายนอกค่อนข้างจะคิดว่าเธอมีเชื้อโรคนั้นอยู่ในตัวด้วย เธอเลยโตมาในบ้านของป้าหรือน้านี่แหละ ถูกคนมองไม่ค่อยจะดี เป็นคนธรรมดาๆไม่ได้เด่นอะไร ชีก็คงจะมีความเก็บกดส่วนตัวอยู่ ฟังดูน่าสงสาร ทำให้ชีวิตดูขัดแย้งในตัวเองพิกลๆ ส่วนพระเอก Alex ก็ดูเป็นพระเอกตามสไตล์ ชอบนางเอก สอนความรักให้นางเอก เสียสละเพื่อนางเอก ฯลฯ ทำนองนั้น ส่วน Hana เพื่อนนางเอก เป็นสไตล์ที่เราชอบนะ แต่มีคนไปอ่านหนังสือที่เค้าเขียนผ่านมุมมองของ Hana รีวิวกันมาว่า ชีแอบร้าย ขี้อิจฉา และสุดท้ายก็คงทรยศ Lena แต่เรากลับรู้สึกว่าดูเป็นตัวละครที่ดูมีชีวิตชีวาดี ไม่มืดๆทึมๆแบบนางเอกน่ะ 

ถึงแม้จะเป็นสังคมที่มีกรอบล้อมทุกด้าน แต่วัยรุ่นที่นี่ก็มีอิสระพอตัวเมื่อเทียบกับวัยรุ่นเรื่องอื่นๆที่รัฐบาลคุมเข้มมากกว่านี้ ช่วงก่อนได้รับการรักษากันสองสามเดือนเนี่ย เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อทีเดียว  หลายคนก็มาเสียผู้เสียคน ติดโรคกันเอาตอนนี้นี่ล่ะ เช่นตัวนางเอกเป็นต้น พี่นางเอกเองก็เคยเป็นมาก่อน แต่สุดท้ายแล้วก็ถูกลากตัวพาไปแล็บเพื่อรักษาโดยด่วน

ในส่วนสไตล์ผู้เขียน บางตอนเค้าก็เขียนดี บรรยายสวย ติดบรรยายละเอียดในบางตอนมากไปนิด เราเลยรู้สึกว่าน่าเบื่อมาก แต่ก็บรรยายได้ค่อนข้างเห็นภาพดีทีเดียว ถ้าเป็นคนไม่ชอบเรื่องสไตล์เวิ่นเว้อ เล่มนี้อาจจะไม่ถูกใจนัก ก็ปมเรื่องเราว่ามันแค่นิดเดียวเองนะ จิ๊ดเดียวเอง เป็นปมเรื่องสไตล์รักกันไม่ได้ในสถานการณ์เช่นนี้ ซึ่งเป็นอะไรที่เอามารีเมคกันเยอะแยะแล้ว มีการอ้างถึงรักสไตล์นั้นในเรื่องด้วย อย่างเรื่องของโรมิโอกับจูเลียต เรื่องในแต่ละตอนที่ดำเนินไป บางทีเราว่ามันยืดยาววววไปหน่อย แต่เรื่องนางเอกกับพระเอกจริงๆดูมีน้อยมาก แบบเวลาสวีทกันเนี่ย เราว่ามันยังไม่กินใจมากพอ ตอนสุดท้าย พอพระเอกโดนยิง นางเอกหนีไป เราเหมือนยังไม่อินอ่ะ รู้สึกเฉยๆ ทั้งๆที่เรื่องแบบนี้ปกติ เราจะน้ำตาซึมตามแล้วนะ ในเรื่องเรากลับน้ำตาซึมเพราะเรื่องมิตรภาพมากกว่า 

สรุปแล้วเรื่องนี้ก็ถือว่าเป็นหนังสือที่ใช้ได้เล่มหนึ่ง ถ้าใครชอบสไตล์ความรักโรมิโอ-จูเลียต ที่ต้องหลบๆซ่อนๆ พยายามจะหนีตามกันไป ก็อาจจะชอบเล่มนี้นะ แม้ว่ามันจะไม่ได้จบแบบ tragic ขนาดนั้น (คือ มันจบแบบให้ติดตามต่อมากกว่า อิพระเอกโดนยิงก็จริง แต่คือก็ไม่ได้เห็นชัดๆว่าตายน่ะ นึกออกมะ อาจจะไปอยู่ในคุกก็ได้) และถ้าใครชอบพวก The Hunger Games หรืออ่าน Divergent มา แล้วติดใจ "ความขบถ" ของตัวละครเอกที่มีต่อสังคม ต่อรัฐบาล ก็น่าจะอ่านเล่มนี้ได้เพลินๆ แต่อย่าคาดหวังว่านางเอกจะลงไปบู๊มากขนาด Katniss หรือ Tris นะ เพราะจะผิดหวังได้ 

คือ เรื่องในเล่มนี้ มองอีกมุม นางเอกก็เหมือนเด็กใจแตกเหมือนกันนะ คือโอเค พวกเราโตมาในสังคมที่ความรักเป็นเรื่องที่ดี เป็นเรื่องสวยงามไง พอเราอ่านหนังสือเล่มนี้ มีสังคมที่มองว่าความรักเป็นโรคแบบนี้ มันเลยทำให้เรารู้สึกว่า เฮ้ย ได้ไงอ่ะ สังคมแบบนี้ อยู่ไม่ได้หรอกนะ ฯลฯ แล้วก็เชียร์นางเอกไง แบบ เย้ เธอได้รู้จักความรัก แต่มองในมุมใหม่ ถ้าเราเป็นคนสังคมนั้นอ่ะ คือความรักมันก็อาจจะเป็น disease จริงๆก็ได้นะ ขนาดเราถูกปลูกฝังว่ารักดีอย่างนั้นอย่างนี้ เราควรมีความรักให้แก่กัน บลาๆ ทุกวันนี้เราก็ยังเห็นผลร้ายของความรักได้อยู่เลยอ่ะ คือ ถ้าเจอคนแบบนางเอก คิดหนีตามผู้ชายอ่ะ ทั้งๆที่อายุสิบหกสิบเจ็ด นี่คือเราก็มองว่าใจแตกป่ะ 5555 แต่ก็เข้าใจนะ มันไม่ใช่แค่หนีตามกันไปไง แต่มันคืออาการรับไม่ได้ เมื่อได้รู้ความจริงทั้งหมด มันเหมือนคนตาบอดมาแต่กำเนิดแล้วจู่ๆก็มองเห็นอ่ะ ถึงจะถูกทำให้ตาบอดอีกรอบ เราก็ยังไม่มีทางลืมสิ่งที่เราเห็นไปได้ง่ายๆ หรือเหมือนบางเรื่องที่เราไม่รู้ พอเราได้รู้แล้ว มันก็ไม่มีทางที่เราจะกลับไป "ไม่รู้" ได้อีกน่ะ 

ในหนังสือบอกอาการคนมีความรักได้อย่างเป็น fact มาก ถ้าเราอ่านเชิงวิทยาศาสตร์ ก็จะรู้สึกว่าเออว่ะ มันก็เหมือนโรคๆนึงได้จริงๆ 
คือ เราว่าสังคมยูโทเปียของนางเอกนี่ก็สร้างขึ้นมาด้วยเหตุผลนะ 
แต่เราเห็นต่างจากรัฐบาลตรงที่ว่ามันไม่ใช่รักอ่ะที่ทำให้เกิดความเจ็บปวด
"ความไม่รัก" ต่างหาก ที่ทำให้เราเป็นแบบนั้น

แต่รัฐบาลก็ทำแสบดีนะ เอา "ความเฉยๆ" ซึ่งเป็นสิ่งที่ตรงข้ามกับรักจริงๆมาเป็นหลักยึดในสังคมแทน
แบบ เออ ดี คิดได้ 
คนในสังคมเลยเมินเฉยกับทุกเรื่องในชีวิต 

และหลังจากที่เถียงกับตัวเองมานาน ก็ตัดสินใจสั่งหนังสือเล่มสองไปแล้ว
ไว้ว่างๆอ่านจบจะมาคุยให้ฟังใหม่ ว่าความคิดที่มีต่อเรื่องทั้งหมดเราเปลี่ยนไปบ้างไหม ;)